آنچه كه آثار كوتاه “يان شوانكماير” را تبديل به آثاري درخشان و ارزشمند ميكند ، درواقع همان “كم گويي” و “تعمق” است. اينكه تنها در اپيزودهاي چند دقيقه اي ، چنان عميق به تحليل گري ها و ارائه نگرش هاي فلسفي ميپردازد كه مخاطبش را با انبوه معاني در كمترين زمان ممكن روبرو ميسازد و اتفاقا اكسير جادويي خود را از آنجايي ميگرد كه ابدا در اين “كم گويي” ، به ورطه سطحي نگري و تيتر گرايي نمي افتد. اتفاقا اين حجم كوچك آثار و عمق طويلشان ، بعضا يادآور المان هاي سوررئال و فانتزي آثار همين فيلمساز آوانگارد است. مانند كشوي كوچكي كه در “آليس” راه ورودي جهان خيالي عظيم فيلم بود. يا مانند آناتومي آدم ها در انيميشن “غذا” كه درونشان آسانسورهاي بسيار بزرگي تعبيه ميشد. اين ايده ي “قرار دادن چشم اندازهاي عظيم در ابژه هاي كوچك” يكي از معدود امضاهاي مربوط به آثار شوانكماير است.